Επανεκκίνηση;

Το παρόν άρθρο δημοσιεύτηκε στο blog του εκδοτικού ομίλου Economia (31-1-2011)

Αποτελεί γεγονός ότι οι πολίτες αυτής της χώρας έχουν διαπιστώσει ότι η τύχη τους μάλλον έδωσε τη θέση της στην ατυχία τους.

Οι αυξήσεις στα αγαθά και τις υπηρεσίες τις οποίες καταναλώνουν είναι γεγονός, ενώ οι αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις είναι παρελθόν. Η στρόφιγγα της τραπεζικής πίστωσης παραμένει κλειστή, ενώ τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά βρίσκονται σε μια διαρκή αναζήτηση λύσεων αποπληρωμής των υποχρεώσεών τους. Η κυβέρνηση θέλοντας να φανεί συνεπείς στις υποσχέσεις της … αυξάνει τους υφιστάμενους φόρους και επιβάλλει νέους. Πολλά καταστήματα κλείνουν και η ανεργία εμφανίζει σταθερά ανοδικά νούμερα. Ο κόσμος έχει επιδοθεί σε ένα κυνήγι συλλογής παντός είδους αποδείξεων χωρίς κανένας να τους δίνει σαφείς οδηγίες. Δεν νομίζω όλοι μας πλέον να περιμένουμε μία καλύτερη μέρα. Κάθε πέρυσι και καλύτερα, λένε…

Οι Έλληνες πολίτες αισθάνονται μέρα με την μέρα την ανασφάλεια για την επόμενη μέρα και αναρωτιούνται πρώτον που πήγαν τα λεφτά που υπήρχαν και δεύτερον γιατί να πληρώσουν εκείνοι τα λάθη εκείνων που πλούτισαν σε βάρος τους…

Το δε κράτος αναδεικνύεται στον χειρότερο πελάτη που κάποιος προμηθευτής μπορεί να έχει, διότι επί της ουσίας έχει πάψει να πληρώνει κι αντιθέτως αξιώνει μόνο εισπράξεις. Συγκεκριμένα, εάν δεν πληρώνει κάποιος το κράτος τότε εκείνο «σε ένδειξη κοινωνικής πολιτικής» μπορεί να του πάρει την περιουσία, ενώ εάν δεν πληρώνει το κράτος τότε απλά ο προμηθευτής κλείνει την επιχείρησή του.

Μέσα σε αυτό το σκηνικό, οι πολίτες έχουν σταματήσει να ελπίζουν σε κόμματα και πολιτικούς. Βλέπουν την εθνική μας κυριαρχία να έχει καταπατηθεί, μία κυβέρνηση  να εκτελεί εντολές ξένων δανειστών, μία αξιωματική αντιπολίτευση να προσπαθεί να κρατήσει τα στελέχη της, μία αριστερά σπασμένη σε κομμάτια και διάφορα πρόσωπα και κόμματα, πολιτικούς και πολιτικάντηδες σε μία προσπάθεια να επωφεληθούν της ευκαιρίας εκλογών ώστε να αναδείξουν τα προσωπικά τους μικροπολιτικά συμφέροντα.

Το κλίμα είναι βαρύ… Λεφτά τελικά υπάρχουν; Στα δημόσια ταμεία ή σε στρώματα και σε θυρίδες; Όλοι εκείνοι οι οποίοι κάθε μέρα διεκδικούν κάτι από εμάς είναι σε θέση να μας σώσουν; Εάν δεν είναι γιατί μένουν;

Μήπως ήρθε η ώρα για κάτι καινούργιο; Για μία ανανέωση; Κι αν ήρθε η ώρα, τι θα μπορούσε να είναι αυτό το καινούργιο; Πρόσωπα, ιδέες, ιδανικά; Το κύριο βέβαια ερώτημα είναι: εάν υπάρχει αυτό το καινούργιο, θα το αφήσουν η τρόικα και τα συμφέροντα να κάνει αλλαγές;